Φόλες στην πόλη

Διαβάσαμε επιστολή αναγνώστριας η οποία καταγγέλλει τον βάρβαρο τρόπο εξόντωσης ζώων από φόλα και τον πόνο που μπορεί να προκαλέσει η απώλεια ενός κατοικίδιου που έχει συνδεθεί στην ζωή μας με την αναψυχή, την ηρεμία, την παρέα και την συντροφικότητα αλλά παράλληλα με την εσωτερική ανάγκη κάπου να δώσουμε άδολα την αγάπη και την φροντίδα μας.
Η επιστολή πέρα από την συγκίνηση μας συγκλόνισε και μας οδήγησε σε συλλογισμούς σχετικά με το ζήτημα των αδέσποτων ζώων στην πόλη, πολλές φορές μας έρχονται πεσκέσι από την γειτονική Κέρκυρα, και πως θα πρέπει πλέον το όλο θέμα να αντιμετωπιστεί με υπευθυνότητα και σεβασμό σε κάθε μορφή ζωής.
Ωστόσο για κάποιους ιθύνοντες και μη κάτι τέτοιο φαίνεται να μην ισχύει.
Σπέρνουν φόλες στην πόλη και όποιον πάρει ο χάρος.Και ποια παρακαλώ η λογική της φόλας;
Μήπως έτσι αντιμετωπίζεται το ζήτημα των αδέσποτων ζώων;
Μήπως σκοτώνοντας τα λύνουμε το πρόβλημα της εγκατάλειψης των τετράποδων φίλων μας.
Όχι. Παρά μόνο λύνουμε με βάρβαρο τρόπο, έναν πονοκέφαλο για τους αρμοδίους.
Πρόσκαιρα όμως γιατί τα αδέσποτα θα εμφανιστούν ξανά, δεν άλλωστε είναι τυχαίο ότι έχουν αραιώσει, το τελευταίο διάστημα.
Πρέπει όμως ως οργανωμένη κοινωνία ακόμη και στα ζώα να δείχνουμε την ανθρωπιά μας, ότι νοιαζόμαστε γι’ αυτά και τα φροντίζουμε.
Αν δεν μπορούμε να φτιάξουμε ένα κυνοκομείο το οποίο θα φροντίζει και θα προωθεί σε όσους τα επιθυμούν τους τετράποδους φίλους μας, τότε ας εγκαινιαστεί κάποιο πρόγραμμα στείρωσης και μαρκαρίσματος των ζώων.
Αν υπάρξει θέληση να βρεθούν και χρήματα από αντίστοιχα προγράμματα και οι σχετικές οργανώσεις που υποστηρίζουν τις σχετικές δράσεις.
Ας μπουν έστω κάποια ταΐστρα όπου εθελοντικά οι φιλόζωοι θα αφήνουν φαγώσιμα γι’ αυτά.
Ας δείξουμε λίγο το μεγαλείο μπορούμε να φροντίζουμε για ότι υπάρχει στον περίγυρο μας.
Έτσι αντιμετωπίζεις το πρόβλημα.
Και όχι εξοντώνοντας τα με φόλες, πόνο και φρίκη.
Η ζωή του κάθε όντος δεν είναι πονοκέφαλος για να την αποτελειώνεις με συνοπτικές διαδικασίες σαν να παίρνεις κάποιο παυσίπονο και αναλγητικό.