...αρχή...

Να σου και πάλι εδώ...μήνες έχω να φανώ σε τούτο το ιστολόγιο...που πάντα τα καπρίτσια της διάθεσης με σπρώχνουν να μιλήσω σε τόνο πιο προσωπικό...

Και αυτό γιατί με το που γεμίζει με μέρες ο Σεπτέμβρης, νιώθω ότι κάτι νέο αρχίζει, έστω και αν τα πλαίσια της ημέρας, στενεύουν, η θερμοκρασία πέφτει και γενικότερα αιωρείται στην ατμόσφαιρα μια τάση εσωστρέφειας και επιστροφής σε πιο κλειστές συνήθειες...

Όμως και σήμερα με βασανίζει αυτό που έπεται, αυτό που θα έρθει, αυτό που όλοι περιμένουμε και δεν περιμένουμε τελικά...

Με τρομάζει που χάνουμε σταδιακά αυτή την πρόσκαιρη ανεμελιά του καλοκαιριού όπου η εποχή του θέρους απλά σε πήγαινε στη δική της κατεύθυνση, αυτήν της αναψυχής, της δροσιάς, στο να αφεθείς απλά στο άπλωμα της...

Τώρα όμως ο άνθρωπος και τα συστήματα καταπίεσης και εξουσίας που έχει επιβάλει στον εάυτό του ή του έχουν ασυναίσθητα επιβληθεί επιστρέφουν...

Από το σχολείο μέχρι την εργασία...νοοτροπίες και συνήθειες που θυμίζουν ...κάτεργο επιστρέφουν...

Και πως να μην θυμίζουν ...κάτεργο... όταν διαιωνίζουμε ...τα ίδια και ίδια... ξανά και ξανά, όπως το σύστημα της εκπαίδευσης όπου μας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό ένα παιδί να τρέχει από το σχολείο στα φροντιστήρια από τις οκτώ το πρωί μέχρις τις δέκα το βράδυ...και μετά απορούμε γιατί βγαίνουμε καμμένοι και χωρίς διάθεση στην αγορά εργασίας....

Όπως στις δουλειές μας όπου η έννοια της καινοτομίας εισάγεται ως αντίδοτο κρίσης ενώ θα έπρεπε να είναι καθημερινό μας μέλημα η βελτίωση του έργου, του προϊόντος ή της υπηρεσίας που παρέχουμε...

Αλλά και όπως στη διαχείριση του ελεύθερου μας χρόνου, όσου μας έχει απομείνει όπου σκοτωμένοι επιλέγουμε να διατρανώσουμε το βασίλειο της μοναξιάς μας...μπροστά στην σύγχρονη αθλιότητα της τηλεόρασης... μη χειρότερα...

Όμως το φθινόπωρο είναι μία αρχή...γιατί να μην είναι μια αρχή ανθρώπινη...μια αρχή ορθής ιεράρχησης προτεραιοτήτων...μια αρχή να βρίσκονται ανθρώποι και παρέες σε χώρους ζεστούς και να συζητάνε...μια αρχή τα παιδιά να είναι παιδιά και όχι τρελαμένα μηχανάκια στείρας μάθησης ανούσιων πολλάκις πληροφοριών... και εμείς κάθε ανθρώπινο όν όχι μια μεμωνομένη περίπτωση μοναξιάς αλλά μια παρέα που ξέρει να βρίσκει τρόπο να γεμίζει τη ζωή με ...θέλω... και όχι μόνο με υποχρεώσεις....

Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Μια άλλου τύπου συνάντηση παλιών συμμαθητών αποφοίτων του 89’ από το Λύκειο Ludwigsburg

ανίχνευση: Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Τελικά δεν ήμασταν μια χαμένη γενιά που τυχαία βρέθηκε κάποια στιγμή στο εξωτερικό για να σκορπίσει μετά από λίγο σε όλα τα σημεία του ορίζοντα.Δεν ήμασταν ούτε τυχαίοι, ούτε και χωρίς αναμνήσεις παρότι η πόλη ή καλύτερα οι πόλεις στην οποίες βιώσαμε τα μαθητικά χρόνια απλά μας φιλοξενούσαν, και η πατρίδα ή άλλες πόλεις μας τράβηξαν μακριά κυνηγώντας ο καθένας από εμάς τα όνειρα και θέλω του.

Ήταν οι συνθήκες τέτοιες που μας έφεραν κοντά και οι συνθήκες που μας έσπρωξαν μακριά ο καθένας στους στόχους που έχει θέσει, στα θέλω που ήθελε να ζήσει, να υπηρετήσει και να ταχθεί…

Όμως μετά από 21 χρόνια, με τη χρήση της τεχνολογίας και του διαδικτύου, μέσω facebook, κάποιοι έκαναν την αρχή και δημιούργησαν τον πρώτο πυρήνα των παλιών συμμαθητών που άπλωσαν τις φτερούγες τους σε ολόκληρη την Ευρώπη, τον κόσμο και την Ελλάδα.

Ήταν αυτή η διάθεση να συμπληρώσουμε ένα κενό, ότι όλα αυτά τα εφηβικά και μαθητικά χρόνια μας άφησαν κάτι στην καρδιά και την ψυχή μας, ότι όλα αυτά τα όνειρα που τότε φέραμε για πρώτη φορά στο φως, παιδιά ακόμα, κάπου μας έφτασαν στο σήμερα και στον καθένα ανάλογα με τις προτεραιότητες του, την τύχη και τις επιλογές του.

Και αυτή η διάθεση που έμοιαζε περισσότερη με ανάγκη να τολμήσουμε να ρίξουμε ένα βλέμμα βαθιά στην ψυχή μας, ένα βλέμμα πίσω στο χρόνο στις αδυναμίες, τις ανασφάλειες, την όμορφη τρέλα μας, τα κόμπλεξ και τις ανησυχίες, μας ωρίμασαν, μας έβαλαν σε λούκια, αλλά ποτέ δεν σκότωσαν το παιδί μέσα μας που εκεί στο Λύκειο Ludwigsburg ήθελε να το χρησιμοποιήσει ως πλαγιά απογείωσης για να ανοίξει φτερά να πετάξει μακριά, μακριά, στους δικούς μας κόσμους, στην Ελλάδα που είχαμε πλάσει στα όνειρα μας, στην καριέρα που είχαμε θεμελιώσει με τη φαντασία μας και κυρίως με την ορμή να γνωρίσουμε μέσα από τις δικές μας εμπειρίες αυτό που λέγεται, ζωή…

Τα πράγματα ωριμάζουν και η μέρα αυτή έφτασε, ο πρώτος πυρήνας των παλιών συμμαθητών έτσι αυθόρμητα και αφού εντοπίσαμε μία από τις καθηγήτριες μας, ακόμη πιο δύσκολο αυτό το εγχείρημα να βρεις τους δασκάλους σου, έβαλε στα σκαριά την πρώτη συνάντηση που όλοι θέλουμε να είναι η αρχή μελλοντικών και πολυπληθέστερων συναντήσεων.

Έτσι η Αλεξάνδρα, η Κορτέσα, ο Χρήστος, η Σοφία, η Μαρία, η Ρούλη, η Μαρία, ο Βαγγέλης η Μαρία και ο Νίκος βρήκαν τον τρόπο να ξεπεράσουν στάσιμες συνήθειες και αποστάσεις και να συνδέσουν τον χαμένο χρόνο σε μια τάξη αγέραστων, δείτε και τις φωτο, συμμαθητών που είχαμε πράγματι πολλά μα πάρα πολλά να πούμε…και κυρίως μέσα από τη συζήτηση να γελάσουμε τόσο πολύ μα τόσο πολύ που ο πάγος του χρόνου και της απόστασης γρήγορα έσπασε…

Και έτσι σε μια ταβέρνα στο Γκάζι δειλά δειλά και με το φόβο μην ο ένας δεν αναγνωρίσει τον άλλον συναντηθήκαμε, μέσω τηλεφωνημάτων μιλήσαμε με άλλους τόσους, κάπως έτσι έγινε αυτή η υπέροχη αρχή και το ταξίδι ξεκίνησε με μπόλικο ούζο και θαλασσινά για να φτάσουμε πίσω στην ανεμελιά των μαθητικών μας χρόνων, πίσω στην εποχή που ήμασταν 17, ο κόσμος χόρευε ακόμη ντίσκο, ο ψυχρός πόλεμος δεν είχε τελειώσει, η Ελλάδα ήταν το όνειρο που όλοι θέλαμε να αγγίξουμε, ο έρωτας και η φιλία ήταν υπό ανακάλυψη, κι’ εμείς κυνηγούσαμε τα όνειρα και τη τύχη μας, μέσα από τις πρώτες σχέσεις μας, μέσα από τις σπουδές και το αύριο που όλοι στερεώναμε με τα όνειρα και τις προσδοκίες μας.

Πίσω στην εποχή που αλλάζαμε τρένα και λεωφορεία και λοιπές συγκοινωνίες για να φτάσουμε στο Ελληνικό Λύκειο της περιοχής, και που αλλάζαμε άλλα τόσα τρένα και τραμ για να φτάσουμε στο φροντιστήριο που θα κάλυπτε τις γλωσσικές μας ελλείψεις για να μας προετοιμάσει για τις πανελλαδικές εξετάσεις ειδικά διαμορφωμένες για τους ομογενείς και τα απόδημα ελληνόπουλα.

Πίσω, πίσω, πίσω σε μια Γερμανία όπου εμείς νιώθαμε σπίτι μας αλλά και ΕΛΛΗΝΕΣ, και μάλιστα περήφανοι τόσο που δε σηκώναμε μύγα στο σπαθί μας, τόσο που ένα μέρος από εμάς τα κατάφερε και επέστρεψε και ένα άλλο λίγο πριν ή μετά τις σπουδές επέστρεψε σε αυτό το σπίτι στο οποίο είχαμε αντρωθεί, είχαμε γονείς συγγενείς και φίλους…

Όμως κυρίως, ήταν ένα ταξίδι πίσω σε αυτά που μπορούσαμε ή δεν μπορούσε να θυμηθούμε ο ένας για τον άλλο, συμπληρώνοντας τα κενά των αναμνήσεων και γνωρίζοντας τον άλλο και κυρίως το παιδί που πάντα ήμασταν, πιο αληθινοί και χωρίς να κρυβόμαστε, αφού ο χρόνος μας έμαθε να δεχόμαστε τον εαυτό μας, ο χρόνος μας έμαθε να εκτιμήσουμε την αφετηρία και αλήθεια μας. Αυτός ο χρόνος που δεν μας λύγισε και μας έκανε για λίγο τρελούς 17ρηδες που δεν θέλαμε να αφήσουμε, σαν παρέα μαθητική, ο ένας τον άλλο και τελικά διαλύσαμε τη συνάντηση τα ξημερώματα για να επιστρέψουμε στο και πάλι στο σήμερα…

Εκείνο όμως που θα μας κρατά πλέον ενωμένους φέρνοντας στο νου δυνατές συγκινήσεις θα είναι τα ζεϊμπέκικα στο ‘’περιβόλι του ουρανού’’ με το Μπουζούκι του Βαγγέλη Κορακάκη και τη φωνή του Λάκη Χαλκιά, οι χοροί και τα τραγούδια μας, όπως και όλες οι αναμνήσεις και ιστορίες από τα μαθητικά μας χρόνια που βγήκαν και ελπίζω να μείνουν για καιρό ακόμα στην επιφάνεια της ψυχής μας.

Κλείνοντας, μία ευχή στην επόμενη συνάντηση όπου και αν αυτή οριστεί να ήμαστε πιο πολλοί και πάντα με την ίδια διάθεση και τρέλα που είχε και το πρώτο reunion αποφοίτων του 89’ του Λυκείου Ludwigsburg στην Αθήνα….

Αφρικανική Σκόνη no2

Ήρθε πάλι αυτή η αφρικανική σκόνη που με την ζούρλα που κουβαλάει στο κατακάθι της λάσπης της μου φέρνει έναν αέρα αλλαγής και τομών ανατρέποντας τα προηγούμενα δεδομένα.

Είναι βαριά η καρδιά μου ακόμη πιο φορτωμένη η ψυχή μου και νιώθω να με εκφράζουν όλο και περισσότερο οι στίχοι εκείνου του τραγουδιού που θυμάμαι με τη φωνή του Νταλάρα "θέλω να τα πω...''

Θέλω να τα πω ν' αδειάσει το μέσα μου, να σκορπίσω έγνοιες και σκοτούρες και να ξεδιαλύνει η θολούρα μέσα μου, πιο θολή απ' την αφρικανική σκόνη που αποκαλύπτει αλήθειες και σε λυτρώνει.

Όταν προσπαθείς για κάτι πρέπει να υπολογίσεις ότι το φιλότιμο τελειώνει γρήγορα και τότε είναι που έρχεται η ώρα για καθαρές, μα ξεκάθαρες λύσεις που ακόμα και αν πονάνε πρέπει να δοθούν άμεσα και χωρίς ίχνος διάθεσης για υποχώρηση.

Όταν έχεις την ευθύνη των πραγμάτων τότε έχεις και την ευχέρεια των αποφάσεων, σωστών ή λαθεμένων λίγη έχει σημασία όταν πρέπει να σηκώσεις το καρό από τη λάσπη για να πάρει μπρος να συνεχίσει την πορεία για να μην βαλτώσει και χαλάσει το πολύτιμο φορτίο και πάει η όλη προσπάθεια στράφι.

Πρέπει τότε να δώσεις λύσεις που έχουν σχέση με την πραγματικότητα και τα πραγματικά δεδομένα που ενίοτε είναι τρομακτικά και δεν θέλουμε ούτε να τ' αντικρύσουμε, όμως έχει έρθει η ώρα πια των αποφάσεων που ή θα μας πάνε μπροστά ή θα αλλάξουν την πορεία μας προς τα εκεί προ πρέπει να την αλλάξουν, αφού μάλλον η ρότα που είχαμε πάρει δεν έβγαζε πουθενά.

Ίσως είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της διοίκησης αυτό των αποφάσεων αλλά το βάρος πάντα πέφτει σ' έναν που πρέπει να εξετάσει θέλω και παραμέτρους, αλλά κυρίως να βρει το μέτρο του εφικτού και των πιο πιθανόν επιτεύξεων. Σε άλλη περίπτωση το εγχείρημα είναι μεγαλεπίβολο και θα καταρρεύσει στο βάρος της μεγαλομανείας και στα θέλγητρα της ματαιοδοξίας που όλους λιγότερο ή περισσότερο μας παραπλανούν και γοητεύουν.

Επιστροφή λοιπόν στην πραγματικότητα, στην διαπραγματευτική προσαρμογή των δεδομένων και όλων αυτών των κινήσεων που επανακαθορίσουν τους ρόλους στην ομάδα όπως και την διαβάθμιση των μελών της.

Η ευθύνη πέφτει σε αυτόν που ανέλαβε την τόλμη και το ρίσκο της δημιουργίας, σε αυτόν που οφείλει να εξασφαλίσει ροή ζωτικότητας και συντήρησης του όλου εγχειρήματος βασιζόμενος σε αργά και στερεά βήματα.

Ας είναι αυτό μια αρχή ώστε η θολούρα της αφρικανικής σκόνης να διαλυθεί αφήνοντας τόπο σ' ένα πεντακάθαρο ουρανό και ανοιχτούς ορίζοντες στα όνειρα και τα θέλω μας.