Ευτυχώς έχω σκύλο

Είναι πράγματι να απορεί κανείς με τους ανθρώπους.
Ορισμένοι άσπονδοι φίλοι ενώ ορκίζονται ότι πίνουν νερό στο όνομα σου, συκοφαντούν και δολοπλοκούν ασύστολα και χωρίς ντροπή και με πνεύμα καλοθελητή ξεστομίζουν σημεία τε και τέρατα βγάζοντας σε από τα ρούχα σου.
Είναι στιγμή που λες "δεν ακούω καλά" και νομίζεις ότι τα αυτιά σου θα πέσουν χάμω, από αλλεργική αντίδραση, ως άλλη ψήφος διαμαρτυρίας.
Είναι η στιγμή που ο δολοπλόκος περιμένει να τσιμπήσεις το τυράκι και να μαγκωθείς στην φάκα που καλόβολα σου έχει στήσει.
Κάπου εκεί τιθασεύεις τη γλώσσα σου και απλά κάνεις τομή στην κουβέντα.
Φυσικά φεύγεις μια ώρα αρχύτερα για να γλιτώσεις τα χειρότερα και να πας βόλτα το σκύλο σου, μήπως και βρεις τη χαμένη εσωτερική σου ηρεμία.

Ευτυχώς......

Ευτυχώς που έχω σκύλο και ανακαλύπτω την βλακεία και την στενότητα του ανθρώπινου εγωϊσμού και το μεγαλείο της φύσης που απλόχερα χαρίζεται σε κάθε τι που αφήνει χρόνο και τόπο στα πράγματα χωρίς να νοιαστεί για λόγο και αιτία.
Ευτυχώς που έχω σκύλο που με οδηγεί στα απλά και ασύλληπτα της ημέρας, δείχνοντας μου τα σημεία που με κάνουν δυνατό.
Απλά με έναν περίπατο κάνοντας στάσεις, αλλάζοντας πορεία μια δεξιά μια αριστερά και έτσι με την μύτη του σκύλου οδηγό αλλάζεις χωρίς να το καταλάβεις οπτική γωνία.
Δεν πας ευθεία δεν κολλάς στα ίδια και στα ίδια, δεν εμμένεις στο πρόβλημα, αφήνεις το μυαλό σου να τρέξει και αναζητάς τη λύση.
Με λίγα λόγια ακολουθείς το δρόμο και το νόμο μιας αέναης φυσικής ροής, κυλάς σα το νεράκι στον ρύακα, δίνεις τόπο και χρόνο στα πράγματα και δημιουργείς τον απαραίτητο ζωτικό χώρο για να λειτουργήσεις θετικά, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων την κακοήθεια, την εσωτερική φτήνια, την μικρότητα, την διαβολή και κάθε ζιζάνιο που θέλει να σε βγάλει από τον ρυθμό σου, από την θετική θεώρηση των πραγμάτων, από την αλήθεια που φωτίζει το βλέμμα σου , από την αγάπη που θέλουμε να δώσουμε τη στιγμή που μας χαρίζουν ανθοδέσμες περιτυλιγμένες με συρματόπλεγμα και για ευχές μας παρηγορούν με ποταπές παρωδίες.

Ευτυχώς που έχω σκύλο....
γιατί ο σκύλος μου δεν ασχολείται με αυτά και από φυσικό ένστικτο είναι σοφός.
Απολαμβάνει τη στιγμή, την βόλτα, σου κάνει αγάπες κοιτάει, τον ουρανό τα πουλιά, μυρίζει τα λουλούδια και τις ευωδιές των μυρωδικών που θα βρει στο λιβάδι όταν θα τον αφήσεις να τρέξει ελεύθερα, θα ξεχαστεί, θα στριφογυρίσει και θα σε μάθει το αυτονόητο να χαίρεσαι την κάθε στιγμή και να δίνεις αξία σε αυτά που αληθινά σημαίνουν κάτι για σένα, δίνοντας χρόνο και αξία σε αυτούς που χρειάζονται περισσότερο την παρουσία σου.
Θα στο ξεπληρώσουν αμέσως... και μη ρωτάτε πως...

Υ.Γ:Αν δεν με πιστεύετε ρωτήστε το σκύλο σας και θα καταλάβετε.

Αλλαγή πλεύσης στο πιο προσωπικό

Αργήσαμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας και ζητούμε πλέον την κατανόηση σας γι' αυτό.
Όμως οφείλω να το ομολογήσω περάσαμε ως blog μια εποχή κρίσης, διαλογισμού και σημαντικών για εμάς αποφάσεων.
Γι' αυτό και αποφασίσαμε να αλλάξουμε τον χαρακτήρα και την φυσιογνωμία του blog του Ατσαλάκωτου από ειδησεογραφικό σε προσωπικό, από την γενικότερη θεώρηση στην προσωπική άποψη, θέση και γιατί όχι αυτοανάλυση.
Και όλα αυτά, όχι γιατί μας κούρασε η δουλειά μας, αλλά γιατί αυτό το είδος της επικοινωνίας θα περάσει στον επαγγελματικό μας ιστοχώρο τον οποίο και θα ανακοινώσουμε όταν θα είναι έτοιμος.
Σε αυτό το blog, θα παραμείνει το προσωπικό στοιχείο και η προσέγγιση πραγμάτων και θεμάτων που μας απασχολούν.
Καλή μας αρχή λοιπόν στην ατομική διάσταση μας.

Ας πιάσουμε όμως το θέμα μας για σήμερα κάνοντας λόγο για την αξία και την απαξία συμπεριφορών συνανθρώπων μας που κρίνουν την πορεία μας και επηρεάζουν την δική μας συμπεριφορά.

ΑΞΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΑ

Είναι ώρες, ώρες να σκας και να απορείς με τους ανθρώπους. Γιατί γνωρίζουν μέσα από το χαμόγελο τους να βγάζουν νύχια γαμψά έτοιμα να σε κατασπαράξουν.
Να βγάζουν σκοτάδια και να σε κυκλώνουν στην μιζέρια του μικρόκοσμου τους και φυσικά να ρίχνουν λάσπη γιατί απλά δεν τους βολεύει η στάση σου.
Θα μου πείτε βέβαια, πως πρόκειται για απλές καθημερινές συμπεριφορές που όμως μας απασχολούν περισσότερο μόλις γίνουμε τα θύματα τους.
Κρίμα, αλλά σε αυτήν την περίπτωση ο αυτοοικτιρμός δεν είναι η λύση παρά ζημιά, λύση μπορεί να είναι μόνο η αδιαφορία και η απαξίωση μέσω της σιωπής τέτοιων ποταπών φαινομένων εις βάρος μας.
Σε τι πρέπει όμως να δίνουμε αξία;
Στο θετικό της ημέρας, σε αυτά που μας κάνουν να χαιρόμαστε, στους ανθρώπους που μας χάρισαν ένα χαμόγελο, μας αγκάλιασαν και μας είπανε μια καλή κουβέντα μέσα από την καρδιά τους.
Αυτό είναι το ταμείο της ημέρας που πρέπει να κρατήσουμε και να καταχωρήσουμε στα εσωτερικά μας κιτάπία, τόσο στην ουσία και πράξη όσο και στην θεωρία.
Αλλιώς τι;
Μήπως έχετε δει κανέναν να κάνει ταμείο με αυτά που δεν κέρδισε και δεν έβαλε στο συρτάρι του;
Όχι, αυτές οι προσεγγίσεις, του τι δεν κερδίσαμε , έχουν μάλλον να κάνουν με στρατηγικές που διδάσκουν πως θα βελτιώσουμε τις μεθόδους να καταγράψουμε κέρδη ηθικά και πρακτικά.
Δηλαδή τον τρόπο να κάνουμε την άρνηση θέση, την αποτυχία επιτυχία και τη ζημιά κέρδος. Με λίγα λόγια το πως θα κρατάμε τα θετικά στοχεύοντας μόνο προς αυτήν την κατεύθυνση και πουθενά αλλού.
Το ζητούμενο είναι λοιπόν να αποθηκεύουμε τα φωτεινά μας σημεία, να μαθαίνουμε και να βγάζουμε τα συμπεράσματα μας από τα αρνητικά και να προχωράμε απλά μπροστά με το κεφάλι ψηλά, δίχως φόβο και ανησυχία χωρίς να σπαταλάμε την καλή μας ενέργεια σε ανούσια και ανώφελα πράγματα.
Γι' αυτό ξεχάστε τη φτήνια και την μικρότητα που ενδεχομένως να σας περιτριγυρίζει, φτύστε τες γερά και ξαποστείλτε τες μια ώρα αρχήτερα.