Χρόνια πέρασαν σκεπασμένα στην σκόνη και στον κονιορτό. Χρόνια χαμένα σε μια συγκεχυμένη διεργασία του εγώ και των ατέρμονων καθώς και ανερμάτιστων ονείρων....Η σκόνη τα είχε σκεπάσει όλα και το χειρότερο τους είχε κρύψει τον προσανατολισμό τους. Χρόνια βάδινγκ στα χαμένα λοιπόν και ένας θεός ξέρει πως γλιτώσαμε χωρίς τροφή και νερό...Ίσως να έφταιγε το πείσμα μας που δεν μας επέτρεπε να εγκαταλείψουμε, ίσως οι θεοί να είχαν άλλα σχέδια για εμάς, ίσως το ταξίδι μας να μην είχε τελειώσει ακόμα.
Έτσι χαθήκαμε από τον ορίζοντα και μεταλλαχτήκαμε σε τυφλοπόντικες σκάβοντας λαγούμια μέσα στη γη. Λαγούμια τέτοια που θα μας έβγαζαν πάλι έξω σε μια πιο καθαρή επιφάνεια με σαφή τα σημεία του ορίζοντα. Σε αυτή την πορεία μέσα στα σκοτάδια μάθαμε πολλά και κυρίως μάθαμε να ανιχνεύουμε και οσμιζόμαστε κάθε μόριο γης να ακούμε κάθε τρίξιμο ρίζας και άλλων ύπουλων και συνυπόγειων εχθρών που έχτιζαν τα παράλληλα υπόγεια βασίλεια τους. Αυτό όμως που σμιλεύτηκε με απόλυτη οξύτητα ήταν το ένστικτο της επιβίωσης.
Ήταν αυτό που μας οδήγησε πίσω στο φως, όταν η ελπίδα έμοιαζε να μεταπλάθεται σε απελπισία και αποδοχή της ήττας ήταν αναπόφευκτη. Ήταν η μέρα που όλο το υπόγειο δημιούργημα μας κατέρρευσε και ο τρόμος να χάσουμε όσα όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο σκοτάδι είχαμε χτίσει ήταν κυρίαρχος.
Όμως γρήγορα τον ξεπεράσαμε μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που κινδύνευε περισσότερο ήταν η ίδια η ύπαρξη μας. Έτσι σκεφτήκαμε πως ίσως τελικά να μην είμαστε μόνοι σε αυτόν τον πλανήτη και κάτι υπέρτερο να φροντίζει για εμάς με τις παρεμβάσεις του, μα κυρίως με την αλήθεια που εκπέμπει. Σαν να συνδέονταν όλα με αόρατες ίνες μεταξύ τους σαν να βρισκόμαστε στην δίνη ομόκεντρων κύκλων που νοερά συνδέονται μεταξύ τους στον κοινό άξονα της ύπαρξης. Έτσι η έκκληση βοήθειας φάνταζε ως η μόνη λογική λύση για να γλιτώσουμε την βέβαιη καταστροφή.
Με έντονο πόνους, σημάδι ζωντάνιας τελικά βγήκαμε από τον κυκεώνα του σκότους στο φως....
(συνεχίζεται)
Έτσι χαθήκαμε από τον ορίζοντα και μεταλλαχτήκαμε σε τυφλοπόντικες σκάβοντας λαγούμια μέσα στη γη. Λαγούμια τέτοια που θα μας έβγαζαν πάλι έξω σε μια πιο καθαρή επιφάνεια με σαφή τα σημεία του ορίζοντα. Σε αυτή την πορεία μέσα στα σκοτάδια μάθαμε πολλά και κυρίως μάθαμε να ανιχνεύουμε και οσμιζόμαστε κάθε μόριο γης να ακούμε κάθε τρίξιμο ρίζας και άλλων ύπουλων και συνυπόγειων εχθρών που έχτιζαν τα παράλληλα υπόγεια βασίλεια τους. Αυτό όμως που σμιλεύτηκε με απόλυτη οξύτητα ήταν το ένστικτο της επιβίωσης.
Ήταν αυτό που μας οδήγησε πίσω στο φως, όταν η ελπίδα έμοιαζε να μεταπλάθεται σε απελπισία και αποδοχή της ήττας ήταν αναπόφευκτη. Ήταν η μέρα που όλο το υπόγειο δημιούργημα μας κατέρρευσε και ο τρόμος να χάσουμε όσα όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο σκοτάδι είχαμε χτίσει ήταν κυρίαρχος.
Όμως γρήγορα τον ξεπεράσαμε μόλις συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που κινδύνευε περισσότερο ήταν η ίδια η ύπαρξη μας. Έτσι σκεφτήκαμε πως ίσως τελικά να μην είμαστε μόνοι σε αυτόν τον πλανήτη και κάτι υπέρτερο να φροντίζει για εμάς με τις παρεμβάσεις του, μα κυρίως με την αλήθεια που εκπέμπει. Σαν να συνδέονταν όλα με αόρατες ίνες μεταξύ τους σαν να βρισκόμαστε στην δίνη ομόκεντρων κύκλων που νοερά συνδέονται μεταξύ τους στον κοινό άξονα της ύπαρξης. Έτσι η έκκληση βοήθειας φάνταζε ως η μόνη λογική λύση για να γλιτώσουμε την βέβαιη καταστροφή.
Με έντονο πόνους, σημάδι ζωντάνιας τελικά βγήκαμε από τον κυκεώνα του σκότους στο φως....
(συνεχίζεται)
