Πως θέλω τους πολιτικούς

Τους θέλω λιγομίλητους τους θέλω σοβαρούς, τους θέλω να δίνουν την αίσθηση ότι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες και την προοπτική που έχουν ανάγκη ώστε ν’ άρουν αδιέξοδα.

Τους θέλω νέους όχι μόνο στην ηλικία αλλά κυρίως στην ψυχή μακριά από στερεότυπα συμπεριφορών και δήθεν νόρμες.

Δεν τους θέλω σωτήρες ούτε και μεσσίες δεν είναι αυτή η δουλειά τους.

Τους θέλω ανθρώπινους να σου δίνουν την αίσθηση ότι θα το παλέψουν το πράγμα.

Τους θέλω πρώτα ν’ ακούν κι’ έπειτα να μιλάνε.

Ν’ αφουγκράζονται και να νιώθουν την αγωνία της καθημερινότητας που βιώνουν οι πολίτες, αγωνία που πολλές φορές μέρα με τη μέρα γιγαντώνει.

Δεν θέλω να ξεφτιλίζονται σε εκδηλώσεις και πανηγύρια για μια ηλίθια χειραψία μ’ εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο των πολλών υποσχέσεων που φοράνε από την ψευδαίσθηση που έχουν ότι έτσι γίνεται η επικοινωνία με το λαό.

Τους θέλω εργατικούς μέρος μιας προσπάθειας να πάμε μπροστά και όχι να αυτοί που καρπώνονται τα οφέλη της προσπάθειας που καταβάλει το σύνολο.

Δεν θέλω να εκμεταλλεύονται την ανάγκη και τις αδυναμίες μου.

Δεν γουστάρω να μου πατάνε τον κάλο και να μου σκαλίζουν τις πληγές.

Δεν θέλω να μου τάξουν τίποτα ούτε και να παίξουν με τον πόνο μου.

Θέλω όμως να ανοίξουν δρόμους που θα δώσουν στον κάθε πολίτη την ευκαιρία να κάνει πράξη αυτό που τον εμπνέει και τον ενδιαφέρει.

Έτσι τους θέλω, μαχητές και τίποτε άλλο, έπειτα να αποζημιωθούν ανάλογα με το έργο τους και θα λάβουν τον μισθό που τους αξίζει.