Ιστορία και μαθητικές παρελάσεις

Περί της απόδοσης τιμών στους προγόνους

Σήμερα παρουσιάζουμε ένα θέμα που διχάζει και σχετίζεται με την ιστορική μνήμη την διατήρηση της και της απόδοσης τιμών στους προγόνους και σε αυτές τις γενιές που θυσίασαν ακόμη και την ζωή τους για να έχουμε εμείς σήμερα οι γενιές της ειρήνης το αυτονόητο εθνική ανεξαρτησία και πολιτική ελευθερία.
Ποιος όμως είναι ο καλύτερος τρόπος να διατηρήσουμε την ιστορική μας μνήμη και να διδαχθούμε από την ιστορία καθώς και να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος;
Μήπως με τις αδιάφορες και πολλές φορές ασύντακτες παρελάσεις που θυμίζουν πασαρέλα και ενυδρείο και παραπέμπουν σε τηλεμάχες και παραθυρολογίες στο αν πρέπει ή όχι οι αλλοδαποί αριστούχοι να είναι σημαιοφόροι;
Μάλλον Όχι. Άλλωστε και αυτές οι μαθητικές παρελάσεις έχουν την δική τους ιστορία όπως θα δούμε και στο κείμενο που παρακάτω παρουσιάζουμε και έφτασε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της στήλης.
Το ερώτημα όμως παραμένει. Ποιος ο τρόπος απόδοσης τιμών στους προγόνους και κατανόησης της ιστορικής μας πορείας. Σημαντικά ιστορικά γεγονότα που επηρέασαν την πορεία της χώρας οφείλουμε να τα προσεγγίζουμε μέσα από τον φακό της έρευνας, των ιστορικών μαρτυριών, ντοκουμέντων, φωτογραφικού και αρχειακού υλικού.
Οφείλουμε να τα προσεγγίζουμε μέσα από την βιβλιογραφία και των επιστημονικών πραγματειών και συμπερασμάτων. Μέσα από τον ρόλο και την δράση των τοπικών κοινωνιών και της εγχώριας ιστορίας, άλλωστε όλοι η χώρα είναι ένα τέτοιο μνημείο ιστορικών μαρτυριών και μαρτύρων.
Οφείλουμε να τα προσεγγίζουμε μέσα από διαλέξεις, ημερίδες, συνέδρια και αφιερώματα και την ενεργή συμμετοχή σε όλα τα προαναφερόμενα της μαθητιώσας νεολαίας στις όλες δράσεις και εκδηλώσεις.
Σήμερα στις μέρες της ιστορικής σύγχυσης, αδιαφορίας, ιστορικού αναλφαβητισμού και ημιμάθειας ο χειρότερος τρόπος να αποδώσουμε τιμές στους προγόνους και να μην απολέσουμε την ιστορική μας μνήμη είναι να βγούμε από την υποχρέωση με μια ολιγόωρη σχολική γιορτή, που δεν είναι ευκαταφρόνητη αν πλαισιωθεί από παράλληλες δράσεις, και την μαθητική παρέλαση συν τις μουσειακού τύπου εκδηλώσεις μνήμης των οργάνων της πολιτείας.
Αρκεί άραγε μόνο αυτό για να εξηγήσουμε σημαντικά ιστορικά γεγονότα;
Όλα αυτά όπως και όσα ακολουθούν καταθέτονται για την ανάπτυξη προτάσεων και θέσεων που θα μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε καλύτερα την ιστορική μας πορεία αναγκαίο εφόδιο για ένα ελπιδοφόρο και γεμάτο προοπτική μέλλον.
Παραθέτουμε και το κείμενο που στάθηκε τούτη φορά η αφορμή για την ανάπτυξη των ανησυχιών και προβληματισμών μας:

«Προαιρετικά»...αλλά με το ζόρι!!

του ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΜΟΥΤΑΦΙΔΗ – Εκπαιδευτικού.

"Τι όνειρο ήταν χθες και σήμερα! Χθες στο πεδίον του Αρεως με την Εθνική Νεολαία. Το έργον μου! Έργον που ενίκησε μέσα σε τόσες αντιδράσεις! Σχεδόν 18 χιλιάδες παιδιά από Αθήνας και Πειραιά, περίχωρα και από πολλές επαρχίες. Φάλαγξ «Ι. Μεταξά» Πατρών! (...) Σήμερα. Τελετή. Ενθουσιασμός. Αποθέωσις. Παρέλασις στρατού θαυμασία. Απόγευμα παρέλασις Σχολείων Προσκόπων κτλ. Και Εθνικής Νεολαίας με τα τάγματα εις την ουράν. Αι φάλαγγες της ΕΟΝ ατέλειωτοι! Όλοι ντυμένοι! Περίπου 12 με 14χιλιάδες! Εντύπωσις εις τον κόσμον καταπληκτική!"

Αυτά τα ενθουσιαστικά σχόλια έγραφε ο δικτάτορας Ι. Μεταξάς στο Ημερολόγιό του στις 25 Μαρτίου 1938, αυτοθαυμαζόμενος για το «εθνοσωτήριον έργον του», που είχε εγκαινιάσει με την αιματηρή καταστολή της εργατικής εξέγερσης το Μάη του '36 στην πόλη μας. Μόνο που «ξέχασε» να σημειώσει ότι για τις παρελάσεις το φασιστικής κοπής καθεστώς της 4ης Αυγούστου είχε σπαταλήσει 22.000.000 δραχμές, ενώ διέθεσε μόλις 5.000.000 για την καταπολέμηση του αναλφαβητισμού! «Ξέχασε» φυσικά να αναφέρει ότι οι 50.000 μαθητές που υποχρεώθηκαν να παρελάσουν ή να «εκδηλώσουν τον ανυπόκριτον εθνικόν ενθουσιασμόν» έγιναν μουσκίδια από την καταιγίδα που ξέσπασε την ίδια ώρα, γεγονός που έκρυψαν τα λογοκριμένα Επίκαιρα που προβλήθηκαν στους κινηματογράφους. .

Ήταν η βασιλο-μεταξική δικτατορία του «πάγου και του ρετσινόλαδου» που μας κληροδότησε το μιλιταριστικό θεσμό των μαθητικών παρελάσεων ως «συμπλήρωμα των στρατιωτικών» και στο πλαίσιο της «εθνικής Γυμναστικής»(!) για την οικοδόμηση του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού».

«Προαιρετικά» και με τον πειθαναγκασμό τον διατήρησαν δικτατορικές και εκλεγμένες κυβερνήσεις, αφού κατά τον νομάρχη Θεσσαλονίκης, ακοίμητο φρουρό του εθνολαϊκισμού, «η Ελλάδα είναι Ελλάδα, έχει την πιο ένδοξη ιστορία και είναι τιμή για τον κάθε μαθητή να παρελαύνει».Έτσι το επίσημο εορταστικό «μενού» των εθνικών επετείων που εκπονούν νομαρχίες και δήμοι περιλαμβάνει υποχρεωτικά και μια καθαρά εξωσχολική εκδήλωση όπως οι παρελάσεις, ώστε να τονωθεί η «εθνική συνείδηση» των νέων, αντί να αναπτυχθεί ο προβληματισμός στη νέα γενιά που έχει μπουχτίσει «από τα λόγια τα τριμμένα, τα μάταια όποιου Έπους», όπως φώναζε αγανακτισμένος ο Σικελιανός. .

Όσοι «βασιλικότεροι του βασιλέως» εκπαιδευτικοί απειλούν με πειθαρχικά μέτρα μαθητές/τριες που για συνειδησιακούς λόγους αρνούνται να «γίνουν στρατιωτάκια», δεν παραβιάζουν μόνο το Σύνταγμα αλλά και τη Σύμβαση της ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που κύρωσε με νόμο και η χώρα μας το 1992. Ας μην ξεχνούν ότι η χώρα μας έχει καταδικαστεί επανειλημμένα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για παραβιάσεις ατομικών δικαιωμάτων και περιορισμούς στην ελευθερία της συνείδησης.

Οι «Ηρακλείς» των παρελάσεων ισχυρίζονται πως έτσι καταπολεμούν την «ιστορική αμνησία». Στην πραγματικότητα όμως στρουθοκαμηλίζουν μπροστά στον «ιστορικό αναλφαβητισμό» της νέας γενιάς και τη διχάζουν τη στιγμή μάλιστα που, ενωμένη με τις παλιότερες γενιές, πρέπει να δώσει κρίσιμες μάχες για το παρόν και το μέλλον της.

Η αλληλεγγύη είναι το μοναδικό όπλο μας.
Χωρίς αυτή, είμαστε ήδη νεκροί.
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ »