...αρχή...

Να σου και πάλι εδώ...μήνες έχω να φανώ σε τούτο το ιστολόγιο...που πάντα τα καπρίτσια της διάθεσης με σπρώχνουν να μιλήσω σε τόνο πιο προσωπικό...

Και αυτό γιατί με το που γεμίζει με μέρες ο Σεπτέμβρης, νιώθω ότι κάτι νέο αρχίζει, έστω και αν τα πλαίσια της ημέρας, στενεύουν, η θερμοκρασία πέφτει και γενικότερα αιωρείται στην ατμόσφαιρα μια τάση εσωστρέφειας και επιστροφής σε πιο κλειστές συνήθειες...

Όμως και σήμερα με βασανίζει αυτό που έπεται, αυτό που θα έρθει, αυτό που όλοι περιμένουμε και δεν περιμένουμε τελικά...

Με τρομάζει που χάνουμε σταδιακά αυτή την πρόσκαιρη ανεμελιά του καλοκαιριού όπου η εποχή του θέρους απλά σε πήγαινε στη δική της κατεύθυνση, αυτήν της αναψυχής, της δροσιάς, στο να αφεθείς απλά στο άπλωμα της...

Τώρα όμως ο άνθρωπος και τα συστήματα καταπίεσης και εξουσίας που έχει επιβάλει στον εάυτό του ή του έχουν ασυναίσθητα επιβληθεί επιστρέφουν...

Από το σχολείο μέχρι την εργασία...νοοτροπίες και συνήθειες που θυμίζουν ...κάτεργο επιστρέφουν...

Και πως να μην θυμίζουν ...κάτεργο... όταν διαιωνίζουμε ...τα ίδια και ίδια... ξανά και ξανά, όπως το σύστημα της εκπαίδευσης όπου μας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό ένα παιδί να τρέχει από το σχολείο στα φροντιστήρια από τις οκτώ το πρωί μέχρις τις δέκα το βράδυ...και μετά απορούμε γιατί βγαίνουμε καμμένοι και χωρίς διάθεση στην αγορά εργασίας....

Όπως στις δουλειές μας όπου η έννοια της καινοτομίας εισάγεται ως αντίδοτο κρίσης ενώ θα έπρεπε να είναι καθημερινό μας μέλημα η βελτίωση του έργου, του προϊόντος ή της υπηρεσίας που παρέχουμε...

Αλλά και όπως στη διαχείριση του ελεύθερου μας χρόνου, όσου μας έχει απομείνει όπου σκοτωμένοι επιλέγουμε να διατρανώσουμε το βασίλειο της μοναξιάς μας...μπροστά στην σύγχρονη αθλιότητα της τηλεόρασης... μη χειρότερα...

Όμως το φθινόπωρο είναι μία αρχή...γιατί να μην είναι μια αρχή ανθρώπινη...μια αρχή ορθής ιεράρχησης προτεραιοτήτων...μια αρχή να βρίσκονται ανθρώποι και παρέες σε χώρους ζεστούς και να συζητάνε...μια αρχή τα παιδιά να είναι παιδιά και όχι τρελαμένα μηχανάκια στείρας μάθησης ανούσιων πολλάκις πληροφοριών... και εμείς κάθε ανθρώπινο όν όχι μια μεμωνομένη περίπτωση μοναξιάς αλλά μια παρέα που ξέρει να βρίσκει τρόπο να γεμίζει τη ζωή με ...θέλω... και όχι μόνο με υποχρεώσεις....