Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Μια άλλου τύπου συνάντηση παλιών συμμαθητών αποφοίτων του 89’ από το Λύκειο Ludwigsburg

ανίχνευση: Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου

Τελικά δεν ήμασταν μια χαμένη γενιά που τυχαία βρέθηκε κάποια στιγμή στο εξωτερικό για να σκορπίσει μετά από λίγο σε όλα τα σημεία του ορίζοντα.Δεν ήμασταν ούτε τυχαίοι, ούτε και χωρίς αναμνήσεις παρότι η πόλη ή καλύτερα οι πόλεις στην οποίες βιώσαμε τα μαθητικά χρόνια απλά μας φιλοξενούσαν, και η πατρίδα ή άλλες πόλεις μας τράβηξαν μακριά κυνηγώντας ο καθένας από εμάς τα όνειρα και θέλω του.

Ήταν οι συνθήκες τέτοιες που μας έφεραν κοντά και οι συνθήκες που μας έσπρωξαν μακριά ο καθένας στους στόχους που έχει θέσει, στα θέλω που ήθελε να ζήσει, να υπηρετήσει και να ταχθεί…

Όμως μετά από 21 χρόνια, με τη χρήση της τεχνολογίας και του διαδικτύου, μέσω facebook, κάποιοι έκαναν την αρχή και δημιούργησαν τον πρώτο πυρήνα των παλιών συμμαθητών που άπλωσαν τις φτερούγες τους σε ολόκληρη την Ευρώπη, τον κόσμο και την Ελλάδα.

Ήταν αυτή η διάθεση να συμπληρώσουμε ένα κενό, ότι όλα αυτά τα εφηβικά και μαθητικά χρόνια μας άφησαν κάτι στην καρδιά και την ψυχή μας, ότι όλα αυτά τα όνειρα που τότε φέραμε για πρώτη φορά στο φως, παιδιά ακόμα, κάπου μας έφτασαν στο σήμερα και στον καθένα ανάλογα με τις προτεραιότητες του, την τύχη και τις επιλογές του.

Και αυτή η διάθεση που έμοιαζε περισσότερη με ανάγκη να τολμήσουμε να ρίξουμε ένα βλέμμα βαθιά στην ψυχή μας, ένα βλέμμα πίσω στο χρόνο στις αδυναμίες, τις ανασφάλειες, την όμορφη τρέλα μας, τα κόμπλεξ και τις ανησυχίες, μας ωρίμασαν, μας έβαλαν σε λούκια, αλλά ποτέ δεν σκότωσαν το παιδί μέσα μας που εκεί στο Λύκειο Ludwigsburg ήθελε να το χρησιμοποιήσει ως πλαγιά απογείωσης για να ανοίξει φτερά να πετάξει μακριά, μακριά, στους δικούς μας κόσμους, στην Ελλάδα που είχαμε πλάσει στα όνειρα μας, στην καριέρα που είχαμε θεμελιώσει με τη φαντασία μας και κυρίως με την ορμή να γνωρίσουμε μέσα από τις δικές μας εμπειρίες αυτό που λέγεται, ζωή…

Τα πράγματα ωριμάζουν και η μέρα αυτή έφτασε, ο πρώτος πυρήνας των παλιών συμμαθητών έτσι αυθόρμητα και αφού εντοπίσαμε μία από τις καθηγήτριες μας, ακόμη πιο δύσκολο αυτό το εγχείρημα να βρεις τους δασκάλους σου, έβαλε στα σκαριά την πρώτη συνάντηση που όλοι θέλουμε να είναι η αρχή μελλοντικών και πολυπληθέστερων συναντήσεων.

Έτσι η Αλεξάνδρα, η Κορτέσα, ο Χρήστος, η Σοφία, η Μαρία, η Ρούλη, η Μαρία, ο Βαγγέλης η Μαρία και ο Νίκος βρήκαν τον τρόπο να ξεπεράσουν στάσιμες συνήθειες και αποστάσεις και να συνδέσουν τον χαμένο χρόνο σε μια τάξη αγέραστων, δείτε και τις φωτο, συμμαθητών που είχαμε πράγματι πολλά μα πάρα πολλά να πούμε…και κυρίως μέσα από τη συζήτηση να γελάσουμε τόσο πολύ μα τόσο πολύ που ο πάγος του χρόνου και της απόστασης γρήγορα έσπασε…

Και έτσι σε μια ταβέρνα στο Γκάζι δειλά δειλά και με το φόβο μην ο ένας δεν αναγνωρίσει τον άλλον συναντηθήκαμε, μέσω τηλεφωνημάτων μιλήσαμε με άλλους τόσους, κάπως έτσι έγινε αυτή η υπέροχη αρχή και το ταξίδι ξεκίνησε με μπόλικο ούζο και θαλασσινά για να φτάσουμε πίσω στην ανεμελιά των μαθητικών μας χρόνων, πίσω στην εποχή που ήμασταν 17, ο κόσμος χόρευε ακόμη ντίσκο, ο ψυχρός πόλεμος δεν είχε τελειώσει, η Ελλάδα ήταν το όνειρο που όλοι θέλαμε να αγγίξουμε, ο έρωτας και η φιλία ήταν υπό ανακάλυψη, κι’ εμείς κυνηγούσαμε τα όνειρα και τη τύχη μας, μέσα από τις πρώτες σχέσεις μας, μέσα από τις σπουδές και το αύριο που όλοι στερεώναμε με τα όνειρα και τις προσδοκίες μας.

Πίσω στην εποχή που αλλάζαμε τρένα και λεωφορεία και λοιπές συγκοινωνίες για να φτάσουμε στο Ελληνικό Λύκειο της περιοχής, και που αλλάζαμε άλλα τόσα τρένα και τραμ για να φτάσουμε στο φροντιστήριο που θα κάλυπτε τις γλωσσικές μας ελλείψεις για να μας προετοιμάσει για τις πανελλαδικές εξετάσεις ειδικά διαμορφωμένες για τους ομογενείς και τα απόδημα ελληνόπουλα.

Πίσω, πίσω, πίσω σε μια Γερμανία όπου εμείς νιώθαμε σπίτι μας αλλά και ΕΛΛΗΝΕΣ, και μάλιστα περήφανοι τόσο που δε σηκώναμε μύγα στο σπαθί μας, τόσο που ένα μέρος από εμάς τα κατάφερε και επέστρεψε και ένα άλλο λίγο πριν ή μετά τις σπουδές επέστρεψε σε αυτό το σπίτι στο οποίο είχαμε αντρωθεί, είχαμε γονείς συγγενείς και φίλους…

Όμως κυρίως, ήταν ένα ταξίδι πίσω σε αυτά που μπορούσαμε ή δεν μπορούσε να θυμηθούμε ο ένας για τον άλλο, συμπληρώνοντας τα κενά των αναμνήσεων και γνωρίζοντας τον άλλο και κυρίως το παιδί που πάντα ήμασταν, πιο αληθινοί και χωρίς να κρυβόμαστε, αφού ο χρόνος μας έμαθε να δεχόμαστε τον εαυτό μας, ο χρόνος μας έμαθε να εκτιμήσουμε την αφετηρία και αλήθεια μας. Αυτός ο χρόνος που δεν μας λύγισε και μας έκανε για λίγο τρελούς 17ρηδες που δεν θέλαμε να αφήσουμε, σαν παρέα μαθητική, ο ένας τον άλλο και τελικά διαλύσαμε τη συνάντηση τα ξημερώματα για να επιστρέψουμε στο και πάλι στο σήμερα…

Εκείνο όμως που θα μας κρατά πλέον ενωμένους φέρνοντας στο νου δυνατές συγκινήσεις θα είναι τα ζεϊμπέκικα στο ‘’περιβόλι του ουρανού’’ με το Μπουζούκι του Βαγγέλη Κορακάκη και τη φωνή του Λάκη Χαλκιά, οι χοροί και τα τραγούδια μας, όπως και όλες οι αναμνήσεις και ιστορίες από τα μαθητικά μας χρόνια που βγήκαν και ελπίζω να μείνουν για καιρό ακόμα στην επιφάνεια της ψυχής μας.

Κλείνοντας, μία ευχή στην επόμενη συνάντηση όπου και αν αυτή οριστεί να ήμαστε πιο πολλοί και πάντα με την ίδια διάθεση και τρέλα που είχε και το πρώτο reunion αποφοίτων του 89’ του Λυκείου Ludwigsburg στην Αθήνα….