Αφρικανική σκόνη (Φεβρουάριος 2021)
Γράφει ο Βαγγέλης Γρ. Αθανασίου
Μετά από καιρό και πάλι εδώ, σε τούτον τον ερημικό και ξεχασμένο από χρόνια χώρο. Φαίνεται πως είναι σύνδρομο των στροβίλων της ερήμου, που σηκώνουν ετούτη την ταξιδιάρα σκόνη, να μου δημιουργούν αυτήν την αίσθηση της νοσταλγίας κι΄ απολογίας συνάμα.
Άλλη μια αφρικανική σκόνη, που έφτασε μέχρι την Γερμανία, χαρίζοντας στον ουρανό χρώματα της ερήμου και εκείνη την κόκκινο-κίτρινη αψάδα στον ορίζοντα.
Άλλη μια αφρικανική σκόνη, η οποία μας έφερε μια πρώιμη άνοιξη ετούτον τον Φλεβάρη του εγκλεισμού και της απομόνωσης. Σαν να σου λέει εγώ και πάλι σε θυμήθηκα, ενώ εσύ χρόνια με περιφρονείς…
Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος φέρνει τα δικά του και αυτά δεν είναι λίγα. Σε αυτό το πέρασμα που τις περισσότερες φορές ούτε καν συνειδητοποιούμε γεννιούνται ζωές, ελπίδες και καλλιεργούνται όνειρα, στοχεύσεις και προσδοκίες. Σε έναν τέτοιον κύκλο προσηλωμένος ξεχνάς και αφήνεις πίσω του πράγματα από το παρελθόν, μέχρι που κάτι στον ουρανό θα σου θυμίσει κάτι οικείο και γνώριμο…
Είναι τότε ο ερχομός της ανάπαυλας, η ανάγκη που σε κάνει να σταθείς και να πάρεις μια ανάσα…την αφορμή της αναπόλησης σε άλλες εποχές και άλλα μέρη, σε άλλες συνήθειες και συνθήκες ζωής. Το παρελθόν μέσα από το φίλτρο της μνήμης μοιάζει ανέμελο και εξιδανικευμένο, αβέβαιο αν πράγματι έτσι ήταν, όμως είναι στην φύση να κρατάμε μέσα μας μόνο εκείνες τις στιγμές που μας γεμίζουν και κατά κάποιον τρόπο μας χαρακτηρίζουν.
Έτσι με γύρισε πίσω στον χρόνο αυτή η αφρικανική σκόνη, αφυπνίζοντας στο νου αυτήν την επιθυμία της διαφυγής και του ταξιδιού δίχως προορισμό, δίχως στόχο, δίχως τίποτα. Απλά να φεύγεις και να αφήνεις τον άνεμο να ορίσει ποιους τόπους, ποιους φίλους ή εχθρούς θα επισκεφθείς, ποιες ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις θα επιφέρεις με την άφιξη σου…
Όπως ετούτη η αφρικανική σκόνη των ανατροπών και ίσως της ελπίδας πως με την καλοκαιρία, την άνοιξη που αργά ή γρήγορα θα έρθει, ίσως εξαφανιστεί και ο εφιάλτης, που έχει άρει τον φυσιολογικό ρυθμό της ζωής, δια παντός κι΄ εμείς επιστρέψουμε στην ομαλότητα με την επίγνωση πως όσα μέχρι την άφιξη της πανδημίας είχαμε μάθει και βιώσει δεν είναι αυτονόητες ανάγκες αλλά απαραίτητες για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως άνθρωποι και όχι ως ψυχωτικά όντα στα όρια της παράκρουσης και του νευρικού κλονισμού.
Άλλωστε είμαστε φύσει όντα κοινωνικά…ένα θείο χάρισμα…που μας βοηθά να κάνουμε την διαφορά στην ζωή σε συνδυασμό με τον λόγο, το φως της αντίληψης μας….
Η ανθρώπινη επαφή, το αγκάλιασμα, το φιλί θα μοιάζουν ευλογίες ως και είναι, κάτι όμως που στην καθημερινή τριβή προσπερνούσαμε συνήθως αψηφώντας ενίοτε την σημασία τους. Κάτι τέτοιο θα απευχόμαστε να συμβεί έχοντας μάθει πως η απομόνωση και εικονική πραγματικότητα όπως και η αρτίωση των τεχνολογικών εξελίξεων δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την φυσική επαφή και την ζωή στην ολότητά της. Όσο σημαντικά και αν είναι τα εργαλεία της αυτοπροστασίας και του λοκντάουν θα αφήσουν εκ των πραγμάτων μια γλυκόπικρη γεύση στο νου και τις αισθήσεις μας.
Σαφώς κάποια στοιχεία θα παραμείνουν ενεργά, κυρίως εκεί που ο χρόνος και η άνεση θα μας επιτρέψουν την ευκολία της επικοινωνίας από απόσταση, λυτρωμένης όμως και αυτής πλέον από τον εφιάλτη του ψυχαναγκασμού.
Αυτή η υπέροχη εν τέλει αφρικανική σκόνη με οδήγησε τελικά σε μονοπάτια ελευθερίας, μιας ελευθερίας που σύντομα θε να’ ρθει.
